Ποιοι είναι οι πραγματικοί λόγοι της τραγικής φετινής πορείας της ΝΕΠ; Η παρακάτω προσέγγιση είναι μια άποψη περί αυτού και αποτελεί προσωπική μου εκτίμηση και όχι επίσημη τοποθέτηση της ομάδας.

Ξεκινώντας το καλοκαίρι που μας πέρασε το «camp» της ΝΕΠ -γιατί με τόσους παίκτες μόνο camp θα μπορούσε να αποκαλεστεί- δημιουργήθηκε μια εικόνα με πολλά χαμόγελα, υποσχέσεις και μεγάλες προσδοκίες. Κάτι οι καλοί νέοι παίκτες, κάτι η πρόσβαση σε πολλές προπονήσεις, κάτι οι διψασμένοι προπονητές, η ευφορία στο μεγαλείο της.Τι πήγε όμως στραβά;

1.Το αποτυχημένο μοντέλο των πολλών ισάξιων προπονητών.

Δυστυχώς η ύπαρξη 4άρων ομότιμων προπονητών παρά την υποτιθέμενη συννενόηση για κοινή γραμμή μπέρδευε του παίκτες. Μπορεί οι απόψεις να μην ήταν αντικρουόμενες αλλά και μόνο που ο καθένας έδινε διαφορετική βαρύτητα σε συγκεκριμένο τρόπο παιχνιδιού ήταν αρκετό να φέρνει σύγχυση. Η σαφής οριοθέτηση Head Coach και βοηθών φάνηκε κατόπιν , βέβαια, ότι ήταν αναγκαία.

2.Η επιβολή προτύπου ομάδας εφήβων ήταν μια λανθασμένη επιλογή.

Το σλόγκαν «όλοι μπορούν να βελτιωθούν, όλοι να προσαρμοστούν στις επιλογές του coach» απέτυχε. Δυστυχώς παρότι και το δικό μου όνειρο ήταν οι παίκτες να αποκτήσουν τη θέληση να παίζουν όπως τους ζητάει ο προπονητής τους και όχι όπως είχαν μάθει τόσο καιρό δεν μπορούσε να πραγματοποιηθεί με αυτούς τους παίκτες. Η ομάδα θύμιζε Armani Jeans Milano με καλό υλικό αλλά ανίκανο να παίρνει αγώνες. Ο Coach Κατσουλάκος αλλά και εγώ είμαστε βασικά υπέρ του υλικού παικτών τύπου Σπορτινγκ της Α2 ΕΣΚΑΗ και όχι τύπου Σφήκας με εύπλαστους παίκτες διψασμένους να «μάθουν».

3.Για τη ΝΕΠ χρειαζόταν Καλαφατάκης κι όχι Ίφκοβίτς.

Ναι, αφού οι παίκτες δεν κάνουν ότι τους λέει ο προπονητής τους προσαρμόζεται ο προπονητής στην ιδιοσυγκρασία του κάθε παίκτη. Αξιολογείται η καλή του μεριά και μπαίνει αυτή στο παιχνίδι και περιορίζεται η κακή του. Ο ψηλός που θέλει να σουτάρει τρίποντα παρά την αντίθετη άποψη του προπονητή του, δε θα βρίσκεται σε κανένα σύστημα στην κορυφή.

4.Δεν παίχτηκε μπάσκετ σκοπιμοτήτων.

Κακά τα ψέματα, η περσινή καλή πορεία για νεοφώτιστη της ΝΕΠ στηριζόταν κυρίως στις σκοπιμότητες. Κατενάτσιο και ταμπούρωμα πίσω από τις ζώνες και αντεπίθεση στο τέλος. Φέτος το επίπεδο των παικτών έδινε το έναυσμα για ανοιχτό – γρήγορο μπάσκετ κάτι που αποδείχτηκε αδύνατο με τους αιφνιδιασμούς να είναι μετρημένοι.

5.Χαμένη αυτοσυγκέντρωση.

Όταν όλα πήγαιναν καλά όλοι έφευγαν χαρούμενοι, όταν το παιχνίδι στράβωνε τα μάτια στους περισσότερους ήταν θολά σαν το μυαλό τους να ταξίδευε. Πολλοί νόμιζαν ότι οι περσινές μου εξάρσεις με φωνές και καντήλια ήταν από τα νεύρα μου, οι γνώστες ξέρουν ότι πρόκειται για πρώτης τάξεως περισπαστικό αίτιο που αφυπνίζει τους κοιμισμένους παίκτες.

6.Παίζει όποιος γκρινιάζει περισσότερο και όχι όποιος αξίζει. Ο νοών νοείτο.

7.Εγωισμός στο έπακρο.

Εγώ, εγώ, εγώ…. μόνο αυτό άκουγες από τους παίκτες που είχαν συνεχώς άποψη. Πουθενά το εμείς.

8.Οι παίκτες σταρ δεν απομονώθηκαν.

Έρχονταν όποτε τους θυμόταν στην προπόνηση, είχαν ύφος χιλίων καρδιναλίων αλλά η καρέκλα της 12άδας ήταν ρεζερβέ.

9.Μη αξιοποίηση άλλων παικτών που κοιτούσαν με μάτια αγελάδας στο βάθος.

Ήθελε 3άρι ρολίστα η ΝΕΠ και πιθανόν να υπήρχαν στο ενεργητικό της υποψήφιοι τέτοιοι αλλά δε βρήκαν την ευκαιρία να πάρουν χρόνο συμμετοχής.

10.Δεν υπήρχε αρχηγός.

Η ανυπαρξία παίκτη που να τον σέβονταν όλοι οι υπόλοιποι και να ήταν αποδέκτης των πολλών παραπόνων ήταν σημαντικό αρνητικό στοιχείο που συνέβαλε στον πάγκο χάους και γκρίνιας.